Uit de praktijk: Makkelijke dag, makkelijke kleding

Als rayonbestuurder begeleid je leden die ondersteuning nodig hebben om iets tot een goed einde te brengen. Daarbij kom je de meest uiteenlopende en soms bizarre zaken tegen. Verhalen in deze rubriek zijn waargebeurd. Ter bescherming van leden zijn sommige details weggelaten en de namen die gebruikt worden verzonnen.

Foto door Gustavo Fring

Deze ochtend werd Huub heel relaxed wakker. Door een kiertje van de gordijnen zag hij dat het zonnetje al scheen en hij besefte zich dat hij een vrije dag had. Hij strekte zich nog een keer goed uit en stapte uit bed. Onder de douche stond hij te fluiten en hij floot nog steeds toen hij zijn eerste kopje koffie aan het zetten was. Hij voelde zich heerlijk.

Hij had een makkelijke broek aangetrokken met daaronder zijn besokte voeten in sandalen gestoken. Net toen hij dacht wat zal ik eens gaan doen vandaag, realiseerde hij zich dat hij op het werk iets vergeten was. En dat iets vergeten dat was best een dingetje, want zijn collega kon zich wel eens rot zoeken naar iets wat hij klaar had moeten leggen. Maar Huub maakte er geen punt van. Hij dacht: het is lekker weer. Ik spring op de fiets en ik rij gewoon even langs de zaak. Dan kan ik daarna meteen met een omweg terugfietsen om maximaal van het zonnetje te genieten. Hij liep naar de schuur, pakte zijn fiets, pompte de bandjes even op en sprong met een grote boog op zijn stalen ros. Op zijn gemak trapte hij richting het werk.

Eenmaal daar aangekomen parkeerde Huub zijn fiets tegen het magazijn, want daar moest hij zijn. Hij wandelde naar binnen in de ruimte zonder ramen, deed het licht aan en... met een plof ging de lamp weer uit. ‘Zal je net zien’, mompelde Huub. ‘Uitgerekend op mijn vrije dag moet ik dan ook nog het peertje verwisselen, alleen maar omdat ik zo stom was om iets te vergeten. Maar hij besloot zijn dag niet te laten bederven door zo’n kleine tegen slag en ging in het weinige daglicht dat binnenkwam op zoek naar de lampenvoorraad. Hij pakte een huishoudtrap zette die onder de fitting, hield het doosje met de lamp in zijn ene hand geklemd en beklom de huishoudtrap.

Bij het beklimmen van de trap voelde hij al dat er een steentje in zijn sandaal zat maar negeerde het. Eenmaal op het bovenste plateautje van de trap aanbeland schroefde hij de oude lamp eruit. Terwijl hij dat aan het doen was voelde hij weer dat steen tje. Zonder erbij na te denken licht hij zijn voet op, trok hem krom en schudde hem snel heen en weer in een poging van het steentje af te komen. Het vol gende moment lag hij gillend van pijn op de grond.

Reddende engel

Toen Huub opkeek zag hij door zijn betraande ogen zijn collega Gerrit over zich heen gebogen staan. ‘Wees maar blij’, zei Gerrit, ‘je hebt alleen je been gebroken. Ik zal even een ambulance bellen.’ Na een paar minuten was de ambulance er en werd al snel duidelijk dat Huub mee moest naar het zieken huis. Hij had inderdaad zijn been gebroken en er moesten foto’s worden gemaakt. Sowieso zou hij in het gips moeten. Toen Huub zich dat realiseerde besefte hij dat deze vrije dag anders zou verlopen dan hij die ochtend had verwacht, maar hij liet het verder gelaten over zich heen komen.

Toen Huub eenmaal hoog en droog weer thuis zat met zijn been in het gips, werd hem door de buurman duidelijk gemaakt dat dit een bedrijfsongeval was en dat hij de werkgever aansprakelijk moest stellen. Huub twijfelde of dit wel zo was en besloot met HZC te bellen. Omdat Huub zich niet alles kon herinneren kwam de rayonbestuurder op bezoek om een en ander te bespreken. Toen duidelijk werd dat Huub niet verder kwam dan ‘het was een goed bedoelde actie om even een nieuw lampje in te draaien op mijn vrije dag en voor ik het wist lag ik op de grond’, vroeg de rayonbestuurder de naam en het telefoonnummer van de collega die hem als eerste had geholpen. Wellicht kon die vertellen wat er allemaal was gebeurd. Huub gaf toestemming om de collega te bellen. Hij wilde er eigenlijk zelf zo min mogelijk last van hebben, hij had al last genoeg van zijn been. De rayonbestuurder ging weg en kwam na een week weer even langs. Nou ja, hij kwam niet zomaar langs. Het was om te vertellen hoe de vork in de steel zat. En dat collega Gerrit de reddende engel was, maar tegelijkertijd ook degene die er schuldig aan was dat Huub zijn been had gebroken. Wat was er gebeurd?

Het is niet altijd wat je ziet…

Op het moment dat Huub de trap beklom liep Gerrit het magazijn binnen, zette de lichtknop op aan en realiseerde zich dat het licht het niet deed. Tegelijkertijd zag hij Huub schokkend met zijn been en de eerste gedachte van Gerrit was: die staat onder stroom. Hij aarzelde geen moment en rende op de trap af om er een flinke schop tegen te geven. Daardoor zou Huub wel vallen, maar hiermee ook van de stroom af komen. Gerrit had geschokt gerea geerd toen hij hoorde dat Huub van een steentje in zijn sandaal probeerde af te komen en dat de situa tie dus minder erg was dan hij had geconcludeerd. Hij had de rayonbestuurder verzekerd binnenkort met een grote fruitmand bij Huub op bezoek te gaan om zijn excuses aan te bieden.

Maar de buurman van Huub had wel een punt, want wat er was gebeurd was volgens de arbeidsomstandighedenwet zeker een bedrijfsongeval. Aan de andere kant had Huub geen persoonlijke beschermingsmiddelen gedragen. Als hij werkschoenen aan had gehad, dan was dit niet gebeurd.

Gelukkig had de werkgever van Huub en Gerrit het uit zichzelf al sympathiek opgepakt. Huub kreeg zijn loon volledig doorbetaald en de medische kosten die niet door de verzekering werden vergoed, kreeg hij van de werkgever. Die had zich door het gebeurde ook gerealiseerd dat er niet voldoende aandacht was voor veiligheid en hoe snel een situatie tot schade en letsel kon leiden. Dus daar ging hij op het bedrijf mee aan de slag. Huub trok ook een boetekleed aan toen hij besefte dat hij niet goed had nagedacht bij wat hij deed en nam zich voor daar vaker bij stil te staan. En Gerrit? Gerrit besefte dat niet alles is wat je ziet. Zijn impulsieve reactie had tot ergere dingen kunnen leiden. Gelukkig konden ze er nu om lachen, maar het veiligheidsbesef was door dit rare ongeval wel gegroeid.

Lees ook het artikel Wanneer kun je je werkgever aansprakelijk stellen?

Heb je vragen naar aanleiding van dit artikel? Neem dan contact op met de HZC Servicedesk via 030-6006070 of mail naar servicedesk@hzc.nl