Uit de praktijk: Niets aan de hand

Als rayonbestuurder begeleid je leden die ondersteuning nodig hebben om iets tot een goed einde te brengen. Daarbij kom je de meest uiteenlopende en soms bizarre zaken tegen. Verhalen in deze rubriek zijn waargebeurd. Ter bescherming van leden zijn sommige details weggelaten en de namen die gebruikt worden verzonnen.

Maarten werkte als algemeen medewerker bij een klein bedrijf. Door deze functie had hij heel veel afwisseling in zijn werk. Dan zat hij een dag op een dumper, daarna weer een paar dagen op een graafmachine of liep hij fluitend in de werkplaats om reparaties te doen. Tien collega’s had hij en met alle tien kon hij goed overweg. En ook het Baasje was altijd goed voor hem geweest. Met Baasje bedoelen alle medewerkers de oud-eigenaar van het bedrijf, die zich zeven jaar geleden had teruggetrokken uit het bedrijf. En sinds die tijd was er veel veranderd. Het bedrijf was voortgezet door de dochter van Baasje. 

Dat was op zich een vriendelijk mens, maar ze had ook een gezin met een aantal kinderen en was daardoor niet altijd op de zaak. Haar man daarente gen was er altijd. Hij had zijn baan als boekhouder bij een overheidsinstelling opgezegd om de grote directeur uit te hangen. Als je hem mocht geloven, wist hij alles en zou het bedrijf onder zijn bezielende leiding veel geld gaan verdienen. Maar dan moest alles wel wat professioneler worden.

De jaarlijkse barbecue was afgeschaft en samen op vrijdagmiddag een biertje doen was er ook niet meer bij.Alles was zakelijker geworden en zeker niet gezelliger. Ook het werk van Maarten werd minder afwisselend en hij maakte lange dagen zonder werkplezier. En natuurlijk kreeg hij daar genoeg van. Dus toen hij door een dorpsgenoot werd gevraagd om zijn nieuwe collega te worden, had Maarten daar wel oren naar. Hij zegde zijn baan op, hield zich netjes aan de opzegtermijn en begon daarna aan zijn nieuwe uitdaging. 

De eindafrekening

Maarten was inmiddels al twee maanden weg bij zijn oud-werkgever, maar hij had nooit meer iets gehoord. En hij wist zeker dat hij nog geld tegoed had. Hij had nog verlofdagen staan, hij had over werk gedraaid, hij had nog vakantiegeld tegoed en ja, ook nog een stuk loon. Meerdere keren had hij geprobeerd contact te zoeken, maar hij werd steeds afgescheept met ‘het komt goed, we regelen het’. Maar het was nog steeds niet geregeld, dus besloot Maarten om te bellen met HZC.

Hij kreeg iemand van de Servicedesk aan de tele foon die hem allerlei vragen stelde en hem ver telde dat de werkgever wettelijk verplicht was een eindafrekening op te stellen. In ieder geval moest Maarten allerlei stukken opsturen. Nou ja, geen probleem voor Maarten, want hij had thuis een scan ner. Diezelfde avond scande hij zijn arbeidsovereen komst, zijn loonstroken en alles wat hij maar kon vin den om het daarna via de mail door te sturen naar die vriendelijke medewerker van de Servicedesk. In de overtuiging dat het allemaal goed zou komen, ging Maarten weer vrolijk aan het werk bij zijn nieuwe werkgever. Hij had totaal niet de behoefte om zich nog druk te maken over zaken die met zijn oud werkgever te maken hadden. Maar ja, hij wilde natuurlijk wel krijgen waar hij recht op had. Na enige tijd werd hij gebeld door de rayonbestuurder van HZC. ‘Tja,’ zei de rayonbestuurder, ‘onze medewer ker van de servicedesk heeft alles goed uitgezocht en een berekening gemaakt van wat je te goed zou hebben. Ik denk dat het beter is om even af te spre ken tijdens een kopje koffie het een en ander door te nemen, want ik moet wel het een en ander uitleg gen.’ Dus kwam de rayonbestuurder bij Maarten op bezoek.

Kink in de kabel

Het was best een ingewikkeld verhaal wat door de rayonbestuurder werd verteld, vond Maarten. Er was een berekening gemaakt waaruit bleek dat hij behoorlijk wat geld tegoed had, maar het was maar de vraag of HZC het voor elkaar kreeg om dat geld ook daadwerkelijk te innen. Er was een probleem ontdekt. In de arbeidsovereenkomst stond niet dat de cao van toepassing was, maar dat bij sommige punten de cao gevolgd werd. Maarten had jaren geleden zijn arbeidsovereenkomst getekend en hij dacht dat alles in orde was, maar nu bleek dat dat dus niet het geval was. De rayonbestuurder legde uit dat bij het volgen van de cao niet alles uit de cao geldt, maar alleen waar dat staat aangegeven. Het verlof, dat was duidelijk, want bij het artikel over verlof stond dat de cao werd gevolgd. Het tegoed aan loon en vakantiegeld was ook duidelijk. Maar andere dingen, zoals betaling van overwerk, stonden niet vermeld in de arbeidsovereenkomst. Wat er wel in stond, helemaal aan het einde, was dat – tenzij anders vermeld – het Nederlands recht van toepassing was. En in de wet is overwerk niet geregeld. Dat betekent dat overwerk alleen wordt betaald als de werkgever opdracht heeft gegeven om over te werken en dat kan niet worden aange toond. Kortom: HZC ging wel geld vorderen bij de oud werkgever, maar het zou minder worden dan waar Maarten op rekende.

Weken later kon Maarten eindelijk het boek sluiten. In eerste instantie had de oud werkgever afwijzend gereageerd op de vordering, maar de rayonbestuur der had de oud werkgever duidelijk gemaakt dat hij volgens de wet de eindafrekening al gedaan had moeten hebben, dat er nu recht was op wettelijke rente en dat het beter was om met elkaar te over leggen. Dat gebeurde en uiteindelijk kreeg Maarten zijn geld. Inderdaad minder dan waar hij op gehoopt had, maar nog steeds een mooi bedrag. En voor de zekerheid stuurde hij toch ook nog even zijn nieuwe arbeidsovereenkomst naar de Servicedesk. Met de vraag of die vriendelijke medewerker even kon kijken of hierin wel alles goed was. Want Maarten wilde het deze keer graag zeker weten.

Wil je meer weten? Lees dan ook eens het artikel Hoe het zit met je cao?

Dit artikel is ook gepubliceerd in het HZC Vakblad De Machinist 2-2024

Heb je vragen naar aanleiding van dit artikel? Neem dan contact op met de HZC Servicedesk via 030-6006070 of mail naar servicedesk@hzc.nl