Uit de praktijk: Beer van een vent

Als rayonbestuurder begeleid je leden die ondersteuning nodig hebben om iets tot een goed einde te brengen. Daarbij kom je de meest uiteenlopende en soms bizarre zaken tegen. Verhalen in deze rubriek zijn waargebeurd. Ter bescherming van leden zijn sommige details weggelaten en de namen die gebruikt worden verzonnen.

Duco is een Friese man en loopt inmiddels tegen de 50 jaar. De mensen die hem voor het eerst zien zijn nogal onder de indruk. Hij is namelijk bijna twee meter lang, heel breed en het is hem aan te zien dat hij van een hapje en een drankje houdt. Maar al oogt Duco als een beer van een vent, hij is ontzettend zachtaardig en zelfs een beetje naïef. 

Hij heeft alles over voor mensen die hij kent en leeft in de veronderstelling dat iedereen te vertrouwen is. Dat maakt dat hij nooit piekert of tobt, want als er al iets niet klopt heeft Duco het niet in de gaten. Dus ging hij fluitend door het leven en werkte hard met veel plezier. Zijn werkgever was wel een aardige man of liever gezegd niet onaardig. Duco zag of sprak hem bijna niet. De man zat op kantoor met zijn neus in de boeken of aan de telefoon. De uitvoerder was degene waar Duco veel mee te maken had en die samenwerking verliep soepel. Sinds enkele maanden had Duco last van zijn rug. Hij was al bij de huisarts geweest, maar die had hem alleen geadviseerd zijn spieren te gaan trainen en wat gewicht kwijt te raken. Volgens Duco had het niets met zijn gewicht te maken, maar wist die Beer van een vent huisarts veel over hoe zwaar zijn werk soms was? Continu in en uit de kraan klimmen, heel de dag op die stoel zitten die niet echt veel steun gaf. En natuurlijk werd hij een daagje ouder. Maar ja, hij moest het er maar mee doen.

Stel je niet aan

Het was op een donderdagochtend. Het was winter en het vroor behoorlijk. Bij Duco liep de wekker af, want ook al kon hij zijn eigen werk met dit weer niet doen: er was altijd werk. De baas verwachtte dat je dan het magazijn en de loods opruimde en schoonmaakte en de machines konden ook wel wat aandacht gebruiken. Maar toen Duco uit bed wilde stappen, voelde hij een stevige pijnscheut en elke beweging deed hem zeer. Met veel pijn was hij naar de badkamer gelopen om een warme douche te nemen, maar het hielp niet. Dus belde Duco naar kantoor om zich ziek te melden. Hij kreeg zijn baas aan de lijn en die reageerde wel heel bijzonder. “Pijn in je rug? Zeker omdat je de loods moet schoonmaken. Nou, een bezem kan je heus wel vasthouden. Stel je niet aan, je bent niet ziek. Ik accepteer geen ziekmelding.” Terwijl deze woorden bij Duco nog nadreunden, had zijn baas de verbinding al verbroken. Duco wist niet zo goed wat hij hier mee moest, maar besloot in ieder geval terug naar bed te gaan. Daar had hij het minste last. Ruim twee weken was Duco uit de running geweest, maar daarna ging hij weer aan het werk. Hij had al die tijd niets laten horen, maar zijn baas had hem ook niet gebeld. Nu hij weer aan het werk ging, voelde hij zich toch wel ongemakkelijk. Gelukkig viel het mee. “Zo, ben je d’r weer”, bromde zijn baas en maakte er verder geen woord aan vuil. Duco ging als altijd weer aan het werk en de maan den verstreken. Na een prachtig voorjaar was het eindelijk tijd voor de zomervakantie. Duco had er zin in. Hij had maar liefst drie weken Spanje geboekt. Niets anders dan zon, bier en lekker eten, zo had hij zich voorgenomen. Hij kon het maar net betalen, maar verheugde zich er enorm op. 

Half geld

Drie weken later kwam Duco weer thuis en nam de post door. Wat reclame, een brief van de gemeente en post van het werk. “Dat zal mijn loonstrook zijn”, dacht Duco en scheurde de envelop open. Inderdaadwashet zijn loonstrook. Maar hij kreeg de schrik van zijn leven. Hij had maar de helft van wat hij normaal kreeg. Dat moest een foutje zijn. Eenmaal terug op het werk stapte Duco meteen het kantoor van de baas binnen en liet hem de loon strook zien met de opmerking dat hij veel minder loon had gehad. “Ja, dat klopt”, zei zijn baas. Je ging met vakantie, maar had niet genoeg dagen. Dus ben je op eigen kosten vrij geweest.” “Maar hoe kan dat nou?”, stamelde Duco, “zoveel verlof heb ik niet opgenomen, hoe kan ik dan tekort aan dagen hebben?” Zijn baas rekende hem voor dat hij in de winter ruim twee weken vrij was geweest. En toen Duco protesteerde met de woorden dat hij ziek was geweest zei de baas doodleuk “Ja, maar ik had toch gezegd dat ik geen ziekmelding accepteerde”, en liep weg, Duco in verbijstering achterlatend. Maar hij liet het er niet bij zitten. Hij besloot HZC te bellen. De medewerker van de Servicedesk van HZC schakelde direct. Vooral omdat Duco had verteld dat hij nu meteen financieel krap zat. Dus de volgende dag had hij al contact met de rayonbestuurder en Duco legde uit wat er aan de hand was. 

De rayonbestuurder stelde hem meteen gerust. “Je werkgever mag je ziekmelding niet weigeren. Als hij twijfelt of je ziek bent, dan moet hij de bedrijfsarts inschakelen. Want alleen een bedrijfsarts mag bepalen of je ziek bent of niet.” Ze spraken af dat de rayonbestuurder eerst telefonisch contact met de werkgever zou opnemen. Maar de werkgever bleef erbij: Duco was niet ziek. Dus schreef de rayonbestuurder een brief aan de werkgever en legde uit wat de regels waren en dat hij een bedrijfsarts in had moeten schakelen. De werkgever liet niets horen, dus ging er een tweede brief de deur uit bij HZC. Deze keer ook met de toevoeging dat als werkgever niet reageerde, het dossier in handen van de juridische medewerker van HZC gegeven zou worden. En dat dat betekende dat werkgever ook een jurist in de arm moest nemen. De rayonbe stuurder gaf in de brief aan de werkgever nog als advies mee beter nu juridisch advies in te winnen, omdat een rechtszaak vanwege de kosten beter vermeden kon worden. Op het moment dat de rayonbestuurder na twee weken wachten het dossier wilde overdragen aan de juridisch medewerker, ging de telefoon. Het was Duco. “De baas was niet blij dat ik de bond had ingeschakeld, maar uiteindelijk was hij wel opgelucht dat HZC hem had geadviseerd juridisch advies in te winnen. Dat heeft hij gedaan en hij heeft me laten weten dat hij het niet goed had gedaan. Hij gaat deze week nog het resterende loon overmaken”. Duco was blij en de rayonbestuurder was ook tevreden. Want naar de rechter? Daar werd niemand beter van. Duco niet, zijn werkgever niet en HZC niet. Niemand.

Wil je meer weten? Lees dan ook eens het artikel Regels rondom ziekte

Dit artikel is ook gepubliceerd in het HZC Vakblad De Machinist 3-2024

Heb je vragen naar aanleiding van dit artikel? Neem dan contact op met de HZC Servicedesk via 030-6006070 of mail naar servicedesk@hzc.nl